Verslag 9

Verslag 9

Zondag, 21 februari
9.30 uur. We vertrekken uit Taghazoute, Atlantic parc. De laatste bewolking drijft het land in. Vanaf zee meldt de zon zich stevig. Er staat een hoge branding en men is al volop in de weer met surfplanken, hengels en ligstoelen. Europa heeft de Marokkaanse kust ontdekt en Marokko werkt aan de voorzieningen. Een enkele Ali rommelt nog wat rond, maar die vraagt ook al geld voor een foto van zijn dromedarissen die in de arganbomen hangen.
Vanaf vandaag gaan we terug naar het noorden. Lekker op het gemakje. Stoppen als we iets bijzonders zien en op tijd een bakske.
De N1 terug naar Essaouira, de prachtige kustweg die eergisteren zo in het water is gevallen. De straffe noordwester die de arganbomen tegen de hellingen drukt. Massa’s slakken die de witte brem belagen. Geel fluitekruid. Ingerichte dalen, volle terrassen. Een boom met uitzicht op de weg is ook goed. Vrouwen in de weer of onderweg. Links en rechts een ezelparking. Baasjes zijn met de bus naar de souk in Tamanar. De souk vanTamanar, wat een schilderachtige bende. We hebben al veel van die schilderachtige bendes gezien. En straks springt het schilderachtige op de bus en de bende blijft achter.
Maar wat rijden we hier door een mooie wereld. Geplooide bergen in alle kleuren, vol groene arganpukkels. Rond Essaouira bloeit de mimosa. We hebben nog tijd genoeg voor een lekkere strandwandeling in Essaouira. Essaouira, leuk stadje, heerlijk strand, mooie boulevard, gezellige terrasjes, volop alcohol, vishaventje, medina, volop reuring en vooral: schoon!
Nog even langs de Carrefour. We kunnen ermee vooruit tot in Europa.
We slapen vannacht toch maar weer bij Tito in Ounara. Richting Ounara rijden we zo richting “donkere luchten en een regenboog”. We zien wel hoe het afloopt. Vandaag was een lekkere dag.

Maandag, 22 februari
Onweer, bliksem! Het heeft vannacht de pollen uit de grond geregend. Ounara ligt in een dal en weet effe geen raad met het water. Ze hebben de hele dag om te ruimen. Volgens buienrader komt de volgende plons vanavond pas.
9.00 uur. We gaan met de kustweg R301 onderweg naar Safi. Tis heerlijk weer. Groene hellingen tot aan de kust begroeid met stevige compacte naaldbomen waarin prachtige natuurstenen villa’s. het strand, de zee, veel Ali’s vooral met koeien hier en heel veel veldjes afgezet met muurtjes.
Het heeft hier vannacht ook gespookt. Weggetjes zijn naar beneden gespoeld en worden nu weggesjofeld. Riviertjes kleuren de oceaan rood tot ver voorbij de branding.
Sidi Ysshak, een agrarisch centrum in een vlak en open landbouwgebied. Heel veel witte brem, uitgebloeid nu. Dat zal hier vorige maand een geurig feestje zijn geweest.
De weg is slecht, vooral in en rond de dorpen.
De Tensift rivier komt van Marrakech en brengt zijn water naar de oceaan. Souira. Wit en rood aan een mooie baai. Dan weer een steile rotskust.
We rijden aan op Safi. Er wordt een nieuwe centrale gebouwd. Zware trucs voeren af en aan. Als straks de centrale klaar is, kunnen ze met de R301 in de weer. Een industriegebied. Fosforverwerking. Zware vervuilende industrie. Een grote uitvoerhaven.
De buitenwijken, een brede drukke boulevard. Taxi’s, dockers, bussen, paardenkoetsjes, zwaar vrachtverkeer, brommers en fietsen, alles krioelt van de ene rotonde naar de andere.
Camping International, een municipal. 1 Warme douche, 2 zit-clo”s. Tis een bietje.
We gaan nog even naar Safi, een stadje met een rijke historie. Nog steeds een actieve stad met een grote industriële haven en de belangrijkste sardinehaven van het land.
We lopen naar de vissershaven waar op dit moment geen bedrijvigheid is. We moeten toch even langs de douane voor we het terrein op mogen. Er is een 16e eeuwse Portugese vesting, enkele interessante musea, een mooie medina, een leuke souk en veel pottenbakkers werkplaatsen. Alles binnen loopafstand van de camping. Alvast genoteerd voor het volgend jaar.
Terug op de camping blijkt de NKC (Nederlandse Kampeerauto Club) gearriveerd. Pleuren met zo’n 20 campers in een klap het campinkske vol. Dat betekent morgenochtend een overval op de enige douche. Dat gaat niks worden met een boiler van 100 liter. Doen wij vandaag maar een keer een avondbeurtje.

Dinsdag, 23 februari
Strakblauwe lucht, straffe wind. Met de R301 rijden we over de steile rotskust naar het noorden. Een kalkachtige hoogvlakte. Een landje maken betekent hier: stenen ruimen en er muurtjes van bouwen. Het bermriet wordt geoogst en gebruikt als windscherm. Wat een werk en ondanks de kleinschaligheid wordt er wonderlijk veel verbouwd. Zelfs de strook tussen de rotskust en de branding is helemaal ingericht met veldjes. Overal trucs met oogst, hoog opgestapeld: kolen, wortels, knollen. Verzamelplekken waar de groenten worden klaar gemaakt voor de markt. Ezels zwaar onder de bladeren en het loof. Hier is eten genoeg, voer genoeg en werk genoeg. En dan blijft er toch nog meer dan genoeg ruimte over voor Ali. Oualidia, een vakantiedorpje verstopt tussen veldjes graan en tuinbonen. Voor als je van zon en zee houdt. En in een lagune achter het duin wordt ook nog zout gewonnen. Een bijzonder actief gebiedje.
El Jadida, net als bij Safi een centrale, vuile fosfaatindustrie en een havengebied.
We gaan naar de A5, de tolweg naar Casablanca. Even een eindje opschieten. Op die binnenwegen zijn we meer aan het kijken dan aan het rijden en komen we niet in Mohammedia waar we vannacht willen slapen. Langs de A5 is niet veel te zien. Graanvelden en kippenfokkerijen.
De bidonvilles van Casablanca en duizenden witte huizenblokken. Een miljoenenstad en iedereen heeft er een eigen schoteltje. Mohammedia zit vastgebakken aan Casablanca. Ocean Blue, een drukke camping die gebruikt wordt als uitvalsbasis voor Casablanca en Rabat. De voorzieningen zijn minimaal. Er is geen noodzaak daar iets aan te veranderen. Passanten komen toch, want er is niks anders in de buurt. We zijn op tijd en hebben nog een goede plek op een plaat.
We lopen de camping af om nog even langs de kust te stappen. Het waait hard en de branding beukt op de rotsen. Leeg gewaaid, zout en moe komen we terug op de camping.

Woensdag, 24 februari
Prachtig weer, de wind is gaan liggen, beetje sluierbewolking. We rijden op de A3, de tolweg naar het noorden. Tis 9.00 uur. We hebben besloten de rest van Marokko te bewaren voor volgend jaar, inche Allah. Vandaag gaan we terug naar Tanger.
De rondweg van Rabat is een bende. De middenberm wordt gesloopt en ingericht als rijbanen. Wat er over is van de weg is slecht en er wordt bloedstollend gereden. Het is frotten en wringen. Wat mis gaat wordt aan de kant geschoven. Het loeit aan alle kanten.
De drukte voorbij. Het commentaar van Rien: ”Sakkerju. We gaan aan de koffie”.
En weer verder door het Forêt de la Mamora. Eucalyptussen. Kurkeiken, naaldbomen. Bougauinvilles, zo paars. De volle bloei van de witte brem hebben we gemist. Kijk, ooievaars, die hebben we ook een tijd gemist. Tanger, uitgestrekte zoutpannen vol vee en vogels. Mooi. Is genoteerd. Hier weten ze trouwens ook van huizenblokken bouwen. Daar is de oceaan. Mooi strand. Straks nog effe een laatste kuierke doen.
We rijden naar de camping. Grote bouwputten, zwaar bouwverkeer, volledig kapotgereden weg. Camping Achakar. Niet bepaald rustig, maar veilig nemen we aan.
Tegenover de camping zijn de Herculesgrotten. We gaan kijken. Een natuurlijk schouwspel tussen de rotskust en de oceaan. Helaas zo mishandeld dat het niet zou misstaan in de Efteling. En druk!!!. Busladingen Marokkanen. Ze vinden het prachtig. En wij, wij snappen er niks van.

Donderdag, 25 februari
We hebben Marokko opgeruimd en Europa voor de dag gehaald.
Vandaag gaan we terug naar Tarifa. We gokken op de ferry van 14.00 uur. Het is bewolkt, maar droog, nauwelijks wind. Prima weer om een eindje te varen.
De enige warme douche op Achakar is op slot. Sleutel bij de receptie, maar die is ook op slot. We doen het weer met een busbeurtje. Ze gaan hier wél een zwembad bouwen en als we volgend jaar terugkomen kunnen we zwemmen. Prioriteiten stellen, zo is dat.
We rijden naar Tanger. Het is druk en er wordt scherp gereden. Rien houdt er wel van: “gewoon een beetje scherp terugrijden”. De haven ligt in het centrum van de stad. We hebben geen coördinaten en gokken erop dat het goed is aangegeven.
Port, linksaf. Sodeju, recht de souk in! Blijkbaar toch goed en blijkbaar is men hier het gehannes ook gewend. Wij hulpeloos kijken en de winkeliers wijzen: Port? Die kant uit… Het gaat goed.
De ferry van 10.00 uur is nog aan het inschepen. Misschien…. We beginnen aan de controles: ticket, politie, douane, bus door de scan. Nog een keer paspoorten en als laatste worden we aan boord gepropt. Gauw naar boven en varen. 11.00 uur.
De ferry zit propvol slapende Marokkanen, spelende kinderen, stinkende toeristen. “Mooi doelwit voor een aanslag”, het schiet me zomaar door het hoofd.
13.00 uur Europese tijd. We zijn in Tarifa. Als eerste de boot af, want we staan in de weg. Als laatste erop en als eerste eraf. We vinden het wat.
Controles en hupsakee naar de Lidl en hupsakee naar camping Valdequeros en hupsakee naar het strand. Het is 15.00 uur. Even wat uitwaaien, wat reflecteren en nadenken wat we gaan doen. De buienrader voorspelt voor morgen en overmorgen slecht weer. Geen strandweer en geen campingweer. Daarna wordt het weer mooi. Thuis is het voorjaar nog lang niet in beeld, dus de thuisreis kan nog even wachten.
We gaan eens horen hoe Bert en Elia het stellen in Albufeira. Die zitten daar vakantie te vieren. Ze hebben ons uitgenodigd en we hebben min of meer toegezegd. Tis wel een eind, 480 kilometer. Maar dan gaan we straks toch door Portugal terug naar het noorden!